World Cinema Amsterdam: vier Afrikaanse films die wij zouden gaan zien

World Cinema Amsterdam gaat vandaag van start en dat betekent dat je de komende tien dagen in Rialto en de Balie naar films van over de hele wereld kunt kijken. Wij keken natuurlijk naar de Afrikaanse films op het programma. Dat wil zeggen: keken de trailers, lazen de recensies en kwamen tot een lekker overzichtelijke selectie voor wie zelf geen tijd en/of zin heeft om dat soort voorwerk te doen.

93 DAYS Steve Gukas 124 minuten
Een vreemdeling arriveert met een besmettelijke, dodelijke ziekte onder de leden in een enorme metropool. Een paar heldhaftige artsen grijpen letterlijk met gevaar voor eigen leven in en behoeden de metropool, het land en misschien wel de gehele mensheid voor een akelige tragedie waarbij iedereen uit al z’n gaten doodbloedt.

Het lijkt het script voor een apocalyptische thriller maar het gebeurde allemaal echt in Nigeria toen de zieke Amerikaans-Liberiaanse advocaat Patrick Sawyer in 2014 in hoofdstad Lagos landde. In zijn land van herkomst had ebola op dat moment al enorme schade aangericht maar Sawyer zelf dacht aan iets als malaria. De Nigeriaanse arts Stella Ameyo Adadevoh besloot hem direct te isoleren en verhinderde daarmee dat ebola zich in Nigeria kon verspreidden. Het kostte haar en drie van haar collega’s wel hun leven. De vier artsen kregen vanuit de hele wereld postuum veel lof toegezwaaid voor hun adequate handelen.

De Nigeriaanse regisseur wist dan ook bij zowel Nigeriaanse overheid als bedrijfsleven het nodige geld los te peuteren voor een verfilming van dit nationale succesverhaal. Een van de vier betrokken artsen kon zelfs door een bekende Amerikaanse acteur (Danny Glover) gespeeld worden. Verder is alles aan deze grote productie gewoon hartstikke Nigeriaans.

Draait in:
Rialto op  dinsdag 22 augustus om 18.45 en zaterdag 26 augustus om 14.45
De Balie op maandag 21 augustus om 21.15

 

FRONTIÈRES Apolline Traoré 90 minuten
De in Burkina Faso geboren Apolline Traoré stuitte op nogal wat hindernissen toen ze na zeventien jaar in de Verenigde Staten als twintiger terugkeerde. Omdat ze een vrouw was, werd in Afrika alles moeilijker, vertelt ze in interviews. Ze had er wel meteen een thema voor haar films mee te pakken. Net als in haar vorige film Moi Zaphira, richt ze zich ook in Frontiéres op de positie van de vrouw in Afrika.

De hindernissen krijgen hier behoorlijk concreet vorm als de landsgrenzen van een aantal West-Afrikaanse landen. De Senegalese Hadjara moet namens haar handelscollectief in Dakar per bus dwars door West-Afrika om in de Nigeriaanse metropool Lagos een lading spullen in te slaan. In theorie zou dat niet zo moeilijk moeten zijn want ECOWAS, de regionale unie, zou intern West-Afrikaans verkeer willen stimuleren. De praktijk blijkt weerbarstiger. De grenzen blijken stuk voor stuk bemand door akelige mannen die een broertje dood hebben aan de idealen van regionale integratie. Aan respect voor vrouwen trouwens ook.

Dat schept wel al snel een hechte band tussen Hadjara en drie andere reizigsters die ze tijdens de barre tocht door Senegal, Mali, Benin, Burkina Faso ontmoet. Daarmee wordt deze rauwe roadmovie een ode aan de vrouwelijke solidariteit. Apolline Traoré sleepte met Frontiéres op Fespaco, hét Afrikaanse filmfestival, niet minder dan drie awards in de wacht.

Draait in:
Rialto op  zaterdag 19 augustus om 19.00 en maandag 21 augustus om 18.45

 

FELICITÉ Alain Gomis 123 minuten
De muziek van het 25-koppige Kasai Allstars houdt het midden tussen een tribaal feestje en polyritmische autowrakkenblues. De hippe Congotronics-serie introduceerde ze in 2010 net als het verwante Konono No. 1 bij Westerse fans van hippe, experimentele rock. Een handjevol indie-sterren besloot zelfs om een compilatie met hun eigen versies van de ongrijpbare Kinshasa sound vol te spelen.

Ook de Frans-Senegalese regisseur Alain Gomis raakte betoverd door het Congolese collectief. De zangeres die hij in een Youtube-video zag, was precies wie hij in gedachten had voor zijn komende film. Gomis, die lijkt uit te groeien tot een van de sterkhouders van de Afrikaanse cinema, toog naar Kinshasa, maar daar bleek de zangeres in kwestie toch minder geschikt voor de rol.

Het betekende de ontdekking van Véro Tshanda Beya. De Congolese dertiger had nog nooit eerder in een film gespeeld maar als alleenstaande vrouw in het chaotische, harde Kinshasa wel precies de levenservaring die in Felicité vertolkt moest worden. Zij draagt dit verhaal over een zangeres die ’s nachts (onder begeleiding van de Kasai Allstars) in een bar zingt en het bedrag voor een operatie voor haar zoon bij elkaar moet zien te sprokkelen. Veel beeld van intens Kinshasa, veel muziek en een actrice die er zonder enige ervaring toch met een Africa Movie Academy Award voor beste actrice vandoor ging. Het regende sowieso al prijzen op de festivals waar Felicité vertoond werd.

Draait in:
Rialto op donderdag 17 augustus om 19:30 en op zaterdag 19 augustus om 18.45
De Balie op maandag 21 augustus om 19.00

 

GREEN WHITE GREEN Abba T. Makama 102 minuten
Nigeria’s verdeeldheid is bijna spreekwoordelijk. De diversiteit van etnische groepen, stammen of hoe je ze maar wilt noemen is groot maar het land lijkt tegen wil en dank van de drie grootste groepen aan elkaar te hangen. De Hausa, Igbo en Yoruba zouden samen bijna zo’n driekwart van de bevolking uitmaken.

Regisseur Abba T. Makama zet in Green White Green (het kleurenschema van de nationale vlag) drie tieners bij elkaar die ieder een van Nigeria’s dominante groepen vertegenwoordigen. Ondanks hun chauvinistische omgeving zoeken ze elkaar op om in afwachting van hun studies om samen te hangen, te gamen en elkaar (bij voorkeur op basis van hun afkomst uiteraard) te dissen.

Als een van hen oppert om een film te gaan maken over de geschiedenis van Nigeria is het opeens gedaan met de lome verveling. De drie storten zich met veel energie op hun low-fi filmproject dat moet gaan definiëren wat dat ongrijpbare Nigeria nou toch eigenlijk is.

Makama studeerde in de Verenigde Staten, maakte een satirische docu over Nollywood voor Al-Jazeera en schoot in Nigeria ook commerciëler werk. Hij geeft Green White Green lekker wat vaart, energie, humor en veel meer kleuren dan wit en groen mee. Als dit de toekomst van Afrikaanse film is, ziet die er veelbelovend uit.

Draait in:
Rialto op dinsdag 22 augustus om 21.15 en op donderdag 24 augustus om 17.00
De Balie op zaterdag 26 augustus om 19.00

 

VEEL KIJKPLEZIER!